بررسی تاثیر سطوح آبیاری و نحوه تقسیط نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگران

به­منظور بررسی تاثیر سطوح آبیاری و نحوه تقسیط نیتروژن مصرفی بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگران رقم ایروفلور، آزمایشی به­صورت کرت خردشده (اسپلیت پلات) در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1390 اجرا شد. تیمار آبیاری به­عنوان عامل اصلی در سه سطح آبیاری مطلوب، تنش رطوبتی در مرحله هشت برگی، تنش رطوبتی در مرحله گلدهی و تیمار نیتروژن به­عنوان عامل فرعی در سه سطح N₁: 25 درصد کاشت، 50 درصد هشت برگی، 25 درصد ظهور طبق، N₂: 50 درصد هشت برگی، 50 درصد ظهور طبق و :N₃ 50 درصد کاشت، 50 درصد در مرحله ظهور طبق اجرا شد. نتایج نشان داد تنش خشکی در مرحله گلدهی باعث کاهش معنی­دار قطر طبق، وزن صد دانه و عدم کاهش معنی­دار تعداد دانه در طبق و در نهایت کاهش 15 درصدی عملکرد دانه شد که از نظر آماری معنی­دار نبود. در سطح آبیاری مطلوب تقسیط نیتروژن در سطح سوم نسبت به سطح دوم باعث افزایش به­ترتیب نه و 16 درصدی قطر طبق و عملکرد بیولوژیک شد لیکن از نظر آماری این افزایش، معنی­دار نبود، اما در شرایط تنش در مرحله هشت برگی، تقسیط نیتروژن در سطح سوم نسبت به سطح اول موجب افزایش معنی­دار به­ترتیب 12 و29 درصدی قطر طبق و عملکرد بیولوژیک شد و نشان داد که تقسیط مناسب نیتروژن در زمانی که گیاه با تنش مواجه نیست کارایی استفاده از نیتروژن را افزایش می­دهد. به­نظر می­رسد که گیاه آفتابگردان در هر دو مرحله رویشی (هشت برگی) و زایشی (گل­دهی( نسبت به تنش خشکی حساس بوده و تقسیط مناسب کود در آبیاری مطلوب و تنش در مرحله­ی هشت برگی نسبت به تنش در مرحله گلدهی جهت حصول عملکرد از اهمیت بیش­تری برخوردار است.